برای این که بتوانیم ارتباط
سالمی با اطرافیان برقرار کنیم نیاز به عشق، توجه، همدلی، احترام، محبت، درک و
راهنمایی داریم. ما بایستی این نیازها را هم در خانواده و هم در بین همسالان
کنیم.
ارتباط با اطرافیان را می‌توان
به دو نوع تقسیم کرد:
ما معمولاً با
اعضای خانواده، همسر، نامزد یا دوستان خیلی نزدیک، رابطه‌ی صمیمی داریم. این افراد
دلبستگی هیجانی شدید به ما دارند و ما نیز متقابلاً همین احساس را داریم. در بیشتر
روابط صمیمی، ما همان احساسی را داریم که در قبال پدر یا مادرمان داشته‌ایم.
ما از طریق این
گونه روابط سعی می‌کنیم در بطن گروه اجتماعی بزرگ‌تری قرار بگیریم و احساس تعلق
خاطر کنیم. منظور از روابط اجتماعی، برقراری ارتباط با دوستان یا گروه‌ها در جامعه
است. مشکلات ارتباطی می‌توانند ظریف و ناآشکار باشند. ممکن است در نگاه اول این
گونه به نظر برسد که شما آدم سازگاری هستید و روابط شما عیب و ایرادی ندارد. شما
ممکن است در کنار خانواده، همسر یا گروه‌های اجتماعی، احساس رضایت کنید. اما با
این حال احساس تنهایی و انزوا دست از سر شما برندارد. در چنین مواقعی، احساس
تنهایی می‌کنید و سخت نیاز دارید که با دیگران وارد رابطه‌ای صمیمی بشوید. شما سعی
می‌کنید فاصله‌ی عاطفی خود را با دیگران حفظ کنید و اجازه نمی‌دهید که دیگران به
شما نزدیک شوند چون حدس می‌زنید تنهایی شما بیشتر میشود. ممکن است گوشه‌گیر و
منزوی باشید و همیشه احساس تنهایی کنید.
درباره این سایت